چرا برخی زوج‌ها می‌توانند رابطه را پیش ببرند و برخی دیگر نمی‌توانند؟

 

زوج‌هایی هستند که می‌توانند رابطه را پیش ببرند، در حالی‌که زوج‌های دیگر نمی‌توانند. درک این وضعیت -حداقل از بیرون- می‌تواند بسیار دشوار باشد، با وجودی که این موضوع یکی از اساسی‌ترین مسائلی است که هر فرد در باب عشق و شانس موفقیتش بایستی به آن فکر کند.

چیزی که می‌توانیم با اطمینان به آن اذعان کنیم این است که در عشق، شانس، لطف الهی یا خوش‌شانسی بیولوژیکی جایگاهی ندارد و ما می‌توانیم در مورد موفقیت روابط به چند مورد اشاره کنیم. زوج‌هایی که می‌توانند از پس رابطه بربیایند و رابطه را پیش ببرند آنهایی هستند که می‌توانند با همان یک نفر بارها و بارها از نو ازدواج کنند. به عبارت دیگر، آنها در اتحاد مشترکی که ایجاد می‌کنند، همواره فضایی را برای تغییر و تعهد مجدد برای انبوهی از تحولات برای همدیگر خلق می‌کنند، آنها اصرار ندارند که شریک زندگی‌شان همواره همانی باشد که در ابتدای رابطه بود.

اشاره به این اهمیت دارد که حتی آنهایی که از پس درست کردن رابطه برمی‌آیند هم در ابتدا این‌طور به نظر می‌رسد که نخواهند توانست. پیش می‌آید زمان‌هایی که ناامید می‌شوند، زمان‌هایی که در را محکم می‌کوبند، چمدان‌شان را می‌بندند و به سمت ایستگاه می‌روند. اما در نهایت سوار قطار نمی‌شوند، نه به این دلیل که وسوسه نمی‌شوند، بلکه به این خاطر که در آخرین لحظه چیزی اساسی در مورد انسان‌ها را به یاد می‌آورند: اینکه همه خاکستری هستند و در نهایت گرفتاری‌های مشابهی دارند. آنها به خود اجازه نمی‌دهند که غریبه‌ها را ایده‌آل ببینند. آنها می‌دانند که دشواری‌هایی که با آن روبرو هستند، لزوماً با هر کسی می‌تواند پیش بیاید. آنها پذیرفته‌اند که بشر ذاتاً ناکامل است، موجودات آشفته‌حال خارج از کنترل، غرق در دیوانگی، خطا و سردرگمی… و به طور کلی، انسان بیش از خشم، شایسته‌ی شفقت است. آنها باور به این توهم لطیف و در عین حال مخرب را از دست داده‌اند: عشق کامل و بی‌عیب و نقص.

در طول این مسیر، این عشاق موفق اعتقاد محکم خود را به خلوص خود از دست داده‌اند. آنها به یاد می‌آورند که هر چقدر هم شریک زندگی آنها دیوانه‌کننده باشد، می‌توانند در هر مرحله، با آنها تنفرآمیز برخورد کنند. آنها در نهایت به این باور رسیده‌اند که همیشه مقصرْ دیگری نیست.

آنهایی که در نهایت می‌مانند آن‌هایی هستند که می‌توانند پس از یک مشاجره سه روزه و به دنبال آن یک هفته کج‌خلقی، متوجه باشند که نه شریک زندگی‌شان و نه خودشان در نهایت وحشتناک نیستند، بلکه آدم‌های معمولی هستند. آنها صرفاً در تلاش هستند تا کاری بسیار غامض را با هم انجام دهند و گوش خود را در برابر پیشنهاد بدخواهانه جامعه که ممکن است آسان باشد بسته‌اند.